Lijiang is de stad van de Naxi die weer een heel andere manier van bouwen hebben dan de Tibetanen. Toen hier in 1996 een grote aardbeving was stortten de moderne gebouwen in maar bleven de eeuwenoude houten huizen van de Naxi trots overeind. Lijiang staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco vanwege de vele traditionele huizen die goed bewaard zijn gebleven. De oude stad is een wirwar van smalle straatjes langs kanalen waarover bruggetjes zijn gebouwd. s' Avonds worden de straatjes verlicht door rode lampionnen. Klinkt heel schattig en dat is het ook maar Lijiang wordt jaarlijks bezocht door 6 miljoen Chinese toeristen en daardoor raakt de stad volledig verstopt. In alle huizen zitten souvenirwinkeltjes, eettentjes en hotels. Vandaar het Volendamgevoel. Gisteren nog wel heel lekker gegeten. Weer heel andere lokale specialiteiten geproefd waaronder gestoomde maisbroodjes. Onze eetlust is weer helemaal terug!
Ons hotel zag er op het eerste gezicht heel aardig uit. Gebouwd rondom een binnenplaats in een Naxihuis. Eenmaal op de kamer bleek de wc-bril van de kids gebroken, er hing ook nog een druipende vieze lap aan een spijker, de gordijnrail kwam naar beneden, de deur kon niet dicht en er zat schimmel op alle muren. Sietse stond te douchen, hoorde opeens een harde knal en had vervolgens alleen nog maar koud water.
Blijkbaar is dit hotel, met diverse terrassen en stenen trapjes buitenom een toeristentrekpleister van jewelste want de ene tourgroep na de andere denderde over de smalle trapjes terwijl wij ons met onze zware tassen erlangs probeerden te wurmen.
Maar de bedden sliepen prima!
Jacqueline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten